اخبار

شکی نیست که فلفل های چیلی طعم و مزه ای دارند. پروفسور لیندا ون هورن، رئیس بخش تغذیه در دانشکده پزشکی فاینبرگ دانشگاه نورث وسترن در شیکاگو، گفت: آنها همچنین مقدار کمی فیبر بدون نمک، شکر، چربی اشباع شده یا کالری زیادی را فراهم می کنند.

در واقع، طبق گفته وزارت کشاورزی ایالات متحده، یک فلفل چیلی قرمز خام - 45 گرم یا حدود 1.6 اونس - فقط 18 کالری دارد.

ون هورن گفت، اما فلفل چیلی به عنوان یک سبزی ارزش غذایی نسبتا پایینی دارد. آنها مقدار کمی بتاکاروتن ارائه می دهند، اما چیزی قابل مقایسه با هویج نیست.

درست است که اونس به اونس، یک فلفل بیشتر از یک پرتقال ویتامین C دارد. اما، ون هورن گفت، ویتامین C معمولاً در ایالات متحده یک ماده مغذی نگران کننده نیست. و حتی در فرهنگ‌هایی که فلفل قرمز نقش بزرگ‌تری دارند، سبزیجات دیگر - گوجه‌فرنگی، پیاز، کلم، کلم پیچ، اسفناج - می‌توانند منابع آسانی باشند.

ون هورن گفت: اگر فلفل‌های خود را به‌عنوان پولک یا پودر ترجیح می‌دهید، توجه داشته باشید که غذاهای خام از نظر تغذیه‌ای قوی‌تر از انواع خشک‌شده هستند.

 پودر فلفل قرمز یا فلکس از چیلی خشک شده درست می شود. پرک ها تقریبا هیچ ارزش غذایی ندارند.

پودر فلفل قرمز در واقع ترکیبی از فلفل قرمز، سایر ادویه ها و نمک است. بنابراین اگرچه یک قاشق غذاخوری هنوز بتاکاروتن (که بدن شما از آن برای ساختن ویتامین A استفاده می کند) تامین می کند، اما 230 میلی گرم سدیم اضافه می کند. انجمن قلب آمریکا بیش از 2300 میلی گرم در روز را توصیه نمی کند و حد ایده آل آن 1500 میلی گرم برای اکثر بزرگسالان است.

بیشتر فلفل‌های قرمز که به‌صورت تجاری کشت می‌شوند، از گونه‌ی Capsicum annuum هستند که اگر همه‌کاره نباشند، چیزی نیست. این اصطلاح لاتین صدها نام رایج را شامل می‌شود، از جمله فلفل کاین و همچنین فلفل فلفل تایلندی.

ریشه‌های فلفل‌های چیلی مدرن در هم پیچیده است، و شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد یک گیاه اجدادی مشترک در آمریکای جنوبی تکامل یافته است، سپس تا 10000 سال پیش در چندین مکان در سراسر نیمکره اهلی شده است. فلفل قرمز با فلفل سیاه ارتباطی ندارد. برای آن سردرگمی زبانی، می‌توانیم از کریستف کلمب تشکر کنیم که فلفل را به اروپا معرفی کرد. آنها از آنجا به سرعت در سراسر جهان پخش شدند.

همچنین یک موضوع داغ: نحوه املای "شیلی".

این مناظره می‌تواند یک مقاله کامل را پر کند، اما آخرین راهنمای آسوشیتدپرس، که استانداردهایی را برای روزنامه‌نگاران تعیین می‌کند، می‌گوید سبزیجات «شیلی» هستند.

مشکل واقعا سوزان فلفل، ماده کپسایسین است. در واقع شما را نمی سوزاند، اما مغز شما را فریب می دهد تا آن حس را احساس کند. این چیزی است که فلفل شیرین را از فلفل تند متمایز می کند.

ممکن است کار بیشتری انجام دهد. یک تجزیه و تحلیل جدید منتشر شده در مجله آمریکایی قلب و عروق پیشگیرانه نتایج مطالعات قبلی در مورد فواید کپسایسین را ترکیب کرد و دریافت که مصرف منظم فلفل چیلی با نرخ "به طور قابل توجهی" پایین تر مرگ و میر کلی، از جمله مرگ و میر ناشی از بیماری های قلبی عروقی و سرطان مرتبط است. در مقایسه با مصرف نادر یا بدون مصرف.

با این حال، این بررسی تلاش کرد از داده‌های بیش از 4700 مقاله علمی استفاده کند - و تنها چهار مورد را یافت که استانداردهای گنجاندن را برآورده کردند. نویسندگان نوشتند که برای شناسایی آنچه اتفاق می‌افتد و تأثیر آن بر افزودن فلفل چیلی به رژیم غذایی، به مطالعات بیشتری نیاز است.

ون هورن گفت تحقیقات دیگر به استفاده بالقوه کپسایسین به عنوان یک کمک کننده کاهش وزن پرداخته است. او گفت، اما افزودن فلفل اضافی به بشقاب Tex-Mex یا پاشیدن تکه های پرتقال روی مرغ پرتقال شما فایده چندانی ندارد. او خاطرنشان کرد که خوردن بیش از حد فلفل حتی می تواند باعث واکنش التهابی و مشکلات معده در افراد حساس شود.

برای او، فلفل چیلی بهترین استفاده را برای کمک به طعم دادن به چیزهای سالمی است که ممکن است در غیر این صورت از آنها لذت نبرید. او به طور مرتب از آنها در گواکامول، فلفل قرمز بدون گوشت و سایر غذاهای لوبیا استفاده می کند.

به طور کلی، چیلی باید به عنوان طعم دهنده هایی مانند سیر، ریحان یا پونه کوهی در نظر گرفته شود که طعم غذاهای دیگر را تقویت می کند اما به خودی خود یک وعده غذایی نیست.